Ciao, Da Merisi
Aflevering 4 – 26 mei
Ciao, Da Merisi
Als je een zaak binnenkomt om de Kunstroute aan te kondigen, kijk je om je heen alsof je het huis van een ander binnen stapt en je te gast bent bij iemand.
Dat hadden Susan en ik toen we het Italiaanse restaurant Da Merisi binnen stapten.
De ontvangst was zo warm, de pogingen om elkaar te verstaan zo hartstochtelijk ook omdat we ons beiden met het Engels moesten behelpen.
Het waren broer en zus, als ik me niet vergis waarbij zij Engels met ons sprak en ik met hem Italiaans deels in gebarentaal en probeerde te praten over film, zijn grote liefde en de mijne. Hij vertelde dat hij electronische muziek speelde op een keyboard.
Het decor waarin het zich afspeelde, doet misschien denken aan een kantine, een keuken waar het alleen maar gaat om de liefde waarmee er gekookt wordt en niet om de inrichting en je dus gewoon aanschuift aan de keukentafel.
Ik dacht gelijk aan hoe hier Hans Franse zijn gedichten in het Italiaans zou kunnen voordragen en er objecten van Mathilde Zijp aan de muur zouden hangen.
Ik zag die avonden al voor me, de opera zou niet ver weg zijn, en er zou een sfeer zijn waar je in terecht kunt komen op vakantie en het even niet meer weet en je je mee laat slepen door een gevoel, een ingeving.
De afgelopen week was Da Merisi gesloten en dat vond ik al vreemd en toen ik de zaak deze week wel open zag, vertelde de vrouw me dat haar broer al terug was naar Italië en zij zou volgen.
Ik heb mijn droom over Da Merisi gedroomd over dat mooie plekje op de Denneweg en laat mijn dromen meegaan met hun naar Italië .
Ik heb haar de hand gedrukt en haar en haar broer het beste gewenst:
Ciao, Da Merisi
Kunstroutedagboek van Paul de Mol, mede-organisator van de Kunstroute.
Mijn ouders hadden vroeger een herenmodezaak en mijn moeder vond toen al dat ik later niet in de zaak moest gaan staan.
Vandaar dat de combinatie tussen de zaak waar ik vandaan kom en in opgegroeid ben en de kunst, die mijn verdere leven getekend heeft, mij intrigeerde toen ik aangaf mee te doen met de organisatie van de kunstroute.
Ik besloot foto’s van de zaken te maken om zo de kunstenaars uit te dagen om daarop te reageren liefst met nieuw werk. ‘Site specific’ noemen we dat tegenwoordig, werk geïnspireerd op de plek. Tijdens deze rondgang langs de winkels met Susan probeerden we deze opzet aan de winkeliers duidelijk te maken dat hun dit keer niet gevraagd werd ruimte vrij te maken voor kunst maar dat ze ook zelf mochten kiezen uit voorstellen van de kunstenaars, die onder meer op basis van de foto’s voor hun zaak gekozen hadden.
Je zou het ‘speeddaten’ kunnen noemen waar ik ruim een maand terug aan begonnen ben.
De afbeelding van een prachtig schilderij van Kees van Bohemen dat ik tegenkwam bij Bodes en Bode, juweliers is dan terecht de start van mijn kunstroutedagboek waar ik elke dag vanaf nu een aflevering over zal maken.
Volg mij is misschien teveel gevraagd maar ik hoop jullie hiermee wel het verhaal achter de Kunstroute van dit jaar te kunnen vertellen.
Paul de Mol